ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ Συναδέλφισσες-συνάδελφοι Βρισκόμαστε αντιμέτωποι ενός νέου κύκλου επίθεσης στα δικαιώματά μας. Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση για να θωρακίσει το καθεστώς κερδοφορίας των μονοπωλίων. Το ΠΑΣΟΚ δίνει εξετάσεις στην άρχουσα τάξη και συμφωνεί επί της ουσίας γιατί αποδέχεται και αυτό τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις της Ε.Ε. και του μεγάλου κεφαλαίου. Τα κόμματα του ευρωμονοδρόμου, οι ναυαγοσώστες του συστήματος (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ) και τα διαχειριστικά σωσίβια (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ), προσπαθούν να καλλιεργήσουν την ψευδαίσθηση πως η κρίση και οι συνέπειές της (νέα λαϊκά βάρη–εξαθλίωση) μπορούν να αντιμετωπιστούν, χωρίς σύγκρουση με την οικονομική και πολιτική εξουσία των μονοπωλίων, και στην καλύτερη περίπτωση με την πυρπόληση των τραπεζών, τις σπασμένες βιτρίνες και την αυθόρμητη αντίδραση στις σχεδιασμένες δολοφονικές επιθέσεις σε μαθητές, συνδικαλιστές, που συνοδεύονται από προβοκατόρικες ενέργειες παρακρατικών μηχανισμών. Μεθοδεύεται, η στοχοποίηση τελικά των διαδηλώσεων, της λαϊκής κυριαρχίας, με κάθε λογής προσωπιδοφόρους να ετοιμάζουν τη θηλιά για το εργατικό λαϊκό κίνημα, που πρέπει και μπορεί να αντιδράσει μαζικά, οργανωμένα, περιφρουρημένα και δυναμικά, βιώνοντας τις τρομακτικές παρενέργειες της κρίσης. Την ίδια στιγμή, γενικεύονται τα φρικιαστικά ιμπεριαλιστικά εγκλήματα απίστευτης βαρβαρότητας στην πολύπαθη Παλαιστίνη, ενώ ο κύκλος του αίματος θα συνεχιστεί χαράζοντας νέα σύνορα. Απέναντι σε όλα αυτά, οι ηγεσίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ-ΣΥΝ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) από το Σεπτέμβρη του 2008 δεν έχουν προκηρύξει ούτε μια μέρα απεργίας και προετοιμάζουν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία, καλώντας το λαό να εγκλωβιστεί στο σύνθημα «να πέσει η κυβέρνηση της δεξιάς», που αφήνει στο απυρόβλητο την πολιτική των αναδιαρθρώσεων. Τίποτα από όλα αυτά δεν πρέπει να τα ανεχτούμε. Τα πρωταρχικά προβλήματα που άμεσα εκδηλώνονται και πρέπει να αντιμετωπίσει εδώ και τώρα και να λύσει ο εκπαιδευτικός και ο κάθε εργαζόμενος είναι: Α) Η αφαίμαξη, καταλήστευση και δραματική μείωση του εισοδήματός του. Οι εξευτελιστικές αυξήσεις, ο πληθωρισμός, η ακρίβεια, οι ανατιμήσεις, οι νέοι φόροι δεν επιτρέπουν τη στοιχειώδη κάλυψη των σύγχρονων αναγκών. Β) Η επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και συνθηκών εργασίας σε συνθήκες κρίσης γενικεύεται (μείωση αμοιβών, έκθεση Σέρκας-ενεργός και ανενεργός χρόνος εργασίας-65ωρο, διαθεσιμότητα–απλήρωτη εξοντωτική απασχόληση, επέκταση ελαστικών μορφών εργασίας μέσα στην κρίση). Γ) Η φαλκίδευση–κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, η παραπέρα μείωση των συντάξιμων αποδοχών, η πιθανή κατάργηση του εφάπαξ, τείνουν να γίνουν πραγματικότητα σιγά-σιγά στο δημόσιο τομέα, ενώ στον ιδιωτικό ο νόμος Πετραλιά αποδομεί κάθε έννοια ασφάλισης και σύνταξης. Η κυβέρνηση μέσα από την υποχρηματοδότηση των ταμείων ασφάλισης και υγείας και το τζογάρισμά τους, προσπαθεί να φέρει σε αντιπαράθεση τους ασφαλισμένους με τους φαρμακοποιούς και τους γιατρούς και να τους εθίσει στο να πληρώνουν ακόμα περισσότερα. Δ) Παράλληλα, ενώ βαθαίνουν οι πληγές σε όλο το σώμα της εκπαίδευσης (αξιολόγηση, διαφοροποίηση αναλυτικών προγραμμάτων και σχολικών μονάδων, εργασιακή εντατικοποίηση, Νόμος Πλαίσιο, επιχειρηματική δράση, ιδιωτικοποίηση προσχολικής και ειδικής αγωγής, αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που χειραγωγούν με δεξιότητες) από το μαστίγιο των αναδιαρθρώσεων, με τυμπανοκρουσίες εξαγγέλλεται ο διάλογος-απάτη από την κυβέρνηση για το σύστημα πρόσβασης και μάλιστα από «μηδενική βάση»! Μέσα από αυτόν επιδιώκεται η παραπλάνηση και ο αποπροσανατολισμός από τα τεράστια προβλήματα της εκπαίδευσης και η απόσπαση της συναίνεσης φορέων σε προδιαγεγραμμένες αποφάσεις (βλ. προτάσεις Μπαμπινιώτη, ΕΣΥΠ κ.λ.π) για ανελεύθερη και ταξική στην ουσία πρόσβαση, αφού όλες κινούνται πιστά στις επιταγές της Μπολώνιας και της Λισσαβόνας για την εκπαίδευση και την πρόσβαση. Για μας το σύστημα εισαγωγής δε μπορεί να βρει πραγματικά δίκαιη λύση στο πλαίσιο των άνισων όρων της σημερινής εκπαιδευτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Οι υποσχέσεις και τα συνθήματα για «ελεύθερη πρόσβαση» και κατάργηση των εξετάσεων είναι βαθιά υποκριτικές. Η αντιμετώπιση του προβλήματος προϋποθέτει την απόκτηση από όλους τους νέους και εργαζόμενους ενιαίας 12χρονης γενικής μόρφωσης και την εξασφάλιση του καθολικού δικαιώματος στην πλήρη και σταθερή εργασία. Δεν εγκλωβιζόμαστε σε ψεύτικα εκβιαστικά διλήμματα όπως «δεχτείτε τα ελάχιστα για να μη τα χάσετε όλα», «ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους» αντί για το «ο καθένας για όλους και όλοι για τον καθένα». Δε νομιμοποιούμε κανένα διάλογο, ούτε ζητάμε έναν καλύτερο και πιο δημοκρατικό διάλογο από μια δήθεν μηδενική βάση, που θα αποδέχεται όλο τον πυρήνα της πολιτικής των αναδιαρθρώσεων σε εκπαίδευση και οικονομία. Το δικό μας σύνθημα είναι «Πληρώσαμε τα κέρδη τους, δε θα πληρώσουμε την κρίση τους!» ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ! · 1800 Ευρώ μισθό για το νεοδιόριστο με 3600 καταληκτικό. Ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό πλην οικογενειακού και ευθύνης. Ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη. Γνήσιες και ουσιαστικές Σ.Σ.Ε. χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις, σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος και για όλα τα θέματα. · Πλήρη και σταθερή εργασία για όλους. Κατάργηση ωρομισθίας και αναπλήρωσης. Μαζικούς διορισμούς από νέα σύνθεση ενιαίας επετηρίδας. Κατάργηση του ΑΣΕΠ. · Καμιά συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα, την ιατρική και νοσοκομειακή περίθαλψη. · Κατάργηση των ευρωτρομονόμων- της Πράξης νομοθετικού περιεχομένου για τους μαθητές και του νέου ΔΥΚ. Διεύρυνση της δημοκρατίας στο σχολείο. · Πλήρη σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα 30 χρόνια δουλειάς, και με ηλικιακό όριο τα 55 για τις γυναίκες και τα 60 για τους άντρες. Συντάξιμες αποδοχές στο 80% του τελευταίου μισθού. Άμεση κατάργηση των νόμων Σιούφα - Ρέππα- Πετραλιά. Καθολικά δημόσιο και δωρεάν Κοινωνικοασφαλιστικό Σύστημα. · 15% του κρατικού προϋπολογισμού για την παιδεία. · Ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν υποχρεωτικό σχολείο βασικής μόρφωσης. Κατάργηση του ανισότιμου διπλού σχολικού δικτύου (ΓΕΛ- ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ) · Δίχρονη αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν προσχολική αγωγή. Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν ειδική αγωγή. · Όχι στην αποκέντρωση υγείας, παιδείας, πρόνοιας, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση που συνεπάγεται, τις ταξικές διαφοροποιήσεις που επιφέρει σε σχολεία, προγράμματα, μαθητές, εκπαιδευτικούς και τις παροχές κοινωνικών αγαθών. Να ακυρωθούν συνολικά και στην πράξη όλα τα συνοδευτικά μέτρα της αποκέντρωσης στην εκπαίδευση (Ευέλικτη- ανοικτή Ζώνη- Ευρωπαϊκά προγράμματα – αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων και του εκπαιδευτικού έργου- προγραμματισμοί απολογισμού, διαθεματικότητα κ.λ.π.). · Να αποσυρθούν τα νέα σχολικά βιβλία και προγράμματα (ΔΕΠΠΣ-ΑΠΣ). · Δημόσιες και δωρεάν επαγγελματικές και τεχνικές σχολές, κατάργηση των ΚΕΣ και ψευτοκολεγίων και της κοινοτικής οδηγίας 36/ 2005. · Ενιαία, Ανώτατη, δημόσια και δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση. Κατάργηση του Νόμου Πλαίσιο. Μόνο με αυτό το πλαίσιο που δίνει απάντηση στις σύγχρονες ανάγκες μας μπορούμε να αποσπάσουμε κατακτήσεις και να ανοίξει ο δρόμος για βαθύτερες αλλαγές. Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών καλεί όλους τους εκπαιδευτικούς να συντονίσουν τη δράση τους, να οργανωθεί ο αγώνας, να δυναμώσει ο ταξικός προσανατολισμός των αγώνων. Οργανώνουμε την πάλη μας σε συντονισμό με το ταξικό εργατικό κίνημα και τη νεολαία. Όλοι οι εκπαιδευτικοί να συσπειρωθούν με τα εξής αιτήματα: Να λυθεί εδώ και τώρα το πρόβλημα με τους γιατρούς και τα φαρμακεία. Να καταργηθούν εδώ και τώρα οι ελαστικές σχέσεις εργασίας στην εκπαίδευση. Όλοι μόνιμοι στην εκπαίδευση! Να αυξηθεί ο μισθός μας στα 1800 ευρώ! ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ Προχωράμε σε · Κοινές συγκεντρώσεις δασκάλων, καθηγητών, αναπληρωτών, ωρομισθίων, του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών σε κάθε πόλη. · Συσκέψεις, συνελεύσεις, τοπικές- αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε επίπεδο πρωτοβάθμιων οργάνων με γονεϊκούς συλλόγους, μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές, εργατικά συνδικάτα. Θεωρώντας αναγκαία και επιβεβλημένη την άμεση αγωνιστική δράση και απάντηση, προτείναμε στο ΔΣ της ΔΟΕ στις 20/1/2009 και στο ΔΣ της ΟΛΜΕ στις 13/1/2009, πρόταση για άμεσες Γενικές Συνελεύσεις, ώστε να υπάρχει χρόνος να προκηρυχθούν και να οργανωθούν κινητοποιήσεις με πρώτο βήμα 24ωρη απεργία την πρώτη βδομάδα του Φλεβάρη, 48ωρη τη δεύτερη βδομάδα, και τη δεύτερη μέρα της απεργίας Γενικές Συνελεύσεις με πρόταση για επαναλαμβανόμενα απεργιακή βήματα.